Ik denk dat iedereen wel een bucketlist heeft. Zo’n lijst met dingen die je in je leven gedaan moet hebben. Ik heb ook z’n lijst als het gaat om mijn fotografie. Op mijn fotografie bucketlist stond al heel lang het fotograferen van een geboorte. Ik ben zelf bewust kindvrij en zal ook nooit moeder worden. Maar het meemaken van een geboorte en het vastleggen van deze oerkracht leek mij heel bijzonder.
Het was in de eerste week van maart 2022. Ik weet het nog goed, want een dierbare vriendin van mij koos ervoor om uit het leven te stappen. Het was een hele emotionele week toen ik een appje kreeg van Elske. Ik wist al dat ze zwanger was, ook iets waarom ik haar bewonder; Elske bewandelde een minder-conventioneel pad van het moederschap. Haar drive om moeder te worden was groot, waardoor zij koos voor een donor. Alleen hierom al kan ik alleen maar meer dan respect hebben voor deze vrouw.
Het leek wel alsof het universum op hetzelfde moment besloot dat wanneer er iemand sterft er ook ruimte is voor nieuw leven. Elske vroeg mij in die dramatische week of ik de geboorte van haar kindje wilde fotograferen. Want ondanks dat ik geen officiële geboortefotograaf ben, kon ze zich niemand anders bedenken die ze deze opdracht volledig toevertrouwde dan ik. Volgens mij het grootste compliment dat ik ooit heb mogen ontvangen van iemand.
Ik denk dat de rol van het universum sowieso een grote rol heeft gespeeld in deze opdracht. Want ik kon haar geen definitieve “ja” geven vanwege de onzekerheid van de geboorte. Ze was precies uitgerekend tussen twee bruiloften in én een drukke week bij mijn andere werk. Het komt wanneer het komt, laat het mij maar weten en dan ben ik erbij of niet…
En warempel, precies op de ochtend van de uitgerekende dag, 2 mei, kreeg ik een berichtje dat de weeën waren begonnen en of ik asap naar haar toe kon komen. Op een maandag, mijn vrije dag, geen werk, geen bruiloft. Thank you universe!
Wat ik die dag meemaakte zal ik echt nooit vergeten. Ik vond het eerst heel heftig toen ik binnenstapte in Elske’s woonkamer. Ze zat op de grond naast haar bed en werd vastgehouden door haar zus. Puffend en duidelijk met heel veel pijn. Ze was in trans, zo’n pijn dat ze had. Ik met mijn tere hsp- ziel, moest even drie keer slikken voordat ik in huilen zou uitbarsten. Maar de sfeer was rustig, gemoedelijk er werd in de tussentijd gekeuveld over ditjes en datjes door de verloskundige. Dit was blijkbaar normaal, het hoorde erbij. Dat maakte dat ik redelijk snel kon overschakelen naar standje “ik ga nu vol overgave deze geboorte fotograferen, gvd!”.
Helaas zat een thuisgeboorte er niet in, dus gingen we naar het ziekenhuis. Ik weet niet precies hoe een echte geboortefotograaf dat doet. Wat ik tegenkom op internet is dat ze er meestal maar een paar uur bij zijn en als het lang duurt in de tussentijd iets anders gaan doen. Maar ik was veel te alert. Ik kon dat niet. Dus ik bleef, net zo lang tot het zo ver was. Na een ruggenprik om de ontsluiting enigszins pijnloos op gang te laten komen, het doen van een dutje door Elske en het uitwerken van de ruggenprik was het rond 23:30 uur dan zo ver (ik was al sinds 13:30/14:00 in het ziekenhuis). Tijd om Lovis kennis te laten maken met de wereld.
Het was alsof Elske zichzelf dat geen twee keer liet zeggen. Aan haar lijf geen polonaise meer. Dat kind dat moest en zou op de “normale” manier te wereld gebracht worden. Het kwam uit haar tenen. Mijn God, wat een kracht. Wij vrouwen doen dit overal ter wereld op dagelijkse basis. Dit is de reden waarom wij over het algemeen minder snel klagen over pijntjes, onze schild is van nature al gehard. Nog net 15 minuten voordat het 3 mei zou worden, kwam de kleine Lovis met haar armpjes vol overgave omhoog de wereld op. Alsof ze meteen een statement wilde maken “hier ben ik en ik kan het aan!”.
